تاریخچه آبگرمکن

اختراع آب گرم را می توان به روم باستان ردیابی کرد، زمانی که حمام های بزرگ با آب گرم پر می شد. اولین ثبت اختراع آبگرمکن در سال 1868 توسط یک هنرمند انگلیسی در انگلستان به ثبت رسید. اگرچه این آبگرمکن برای مصارف خانگی طراحی شده بود، اما برای استفاده در منازل و فضاهای بسته ناامن تلقی می شد زیرا گازهای حاصل از احتراق تخلیه نمی شد.
20 سال بعد، در سال 1889، ادموند راد موفق شد بر کاستی های دیگ غلبه کند و آن را ایمن کند، چیزی که امروزه به عنوان دیگ بخار می شناسیم. از آن زمان تاکنون پیشرفت های زیادی در طراحی و ساخت دیگ بخار صورت گرفته است. امروزه دیگ‌هایی ساخته می‌شوند که با انرژی خورشیدی یا الکتریکی کار می‌کنند و سوخت دیگ فقط به گاز طبیعی محدود نمی‌شود.
آبگرمکن های بدون مخزن در سال 1970 معرفی شدند. این نوع آبگرمکن طوری طراحی شد که به جای ذخیره آب در مخزن، آب به طور همزمان از طریق سیستم لوله ای گرم می شد. آبگرمکن های بدون مخزن نگرانی از خالی شدن مخزن آب گرم را از بین می برند و هیچکس هنگام دوش گرفتن آب داغ تمام نمی شود. برای ادامه مطلب مخزن آب ایستاده کلیک کنید.

سیر تکاملی آبگرمکن ها

آبگرمکن ها را می توان به روش های مختلفی تقسیم کرد. به عنوان مثال، در مورد سوخت مورد استفاده برای گرم کردن آب. یا به معنای وجود یا عدم وجود مخزن ذخیره آب.
در جوامع دیگر آبگرمکن ها به دو نوع مستقیم و غیر مستقیم تقسیم می شوند. در آبگرمکن های اتوماتیک منبع انرژی گرمایی داخل دستگاه است. مانند بخاری نفتی، گازی و برقی. اما در آبگرمکن های غیرمستقیم منبع انرژی خارج از آبگرمکن است مانند آبگرمکن خورشیدی یا کویل. مخزن
آبگرمکن خورشیدی
شکل شماره 2 - آبگرمکن خورشیدی

آبگرمکن گازی دائمی

یکی از رایج ترین انواع آبگرمکن که امروزه نیز مورد استفاده قرار می گیرد، آبگرمکن گازی ثابت یا مخزنی است. این آبگرمکن ها مخزنی داشتند که با شعله زیر آب را گرم می کرد. این آبگرمکن برای گرم کردن آب زمان می برد و اگر آب گرم خارج شود، گرم شدن مجدد آن زمان می برد. ظرفیت مخزن این نوع آبگرمکن ها متغیر است. ظرفیت آبگرمکن بزرگ و مخزن بزرگ.

آب اجاق گاز دائمی

عکس شماره 3 – آبگرمکن گازی ایستاده
قطعات یک دیگ بخار یا مخزن گاز دائمی
اجزای یک آبگرمکن مخزن عبارتند از:
روکش یا روکش بویلر: روکش آهنی صیقلی است و آبگرمکن را زیبا و بادوام می کند.
پایه یا شاسی: قسمتی از آبگرمکن است که سایر قطعات روی آن نصب می شوند.
مخزن آب: ظرفی برای ذخیره آب. این مخزن از ورق گالوانیزه به ضخامت 3 یا 4 میلی متر یا ورق مشکی ساخته شده است. در صورت استفاده از کاغذ سیاه، داخل آن برای محافظت در برابر زنگ زدگی پوشش داده می شود.
دودکش: استوانه ای است که یک سر آن به محفظه احتراق و سر دیگر آن به دودکش ساختمان متصل است.
محفظه احتراق: محفظه ای که مشعل و اتصالات آن را در بر می گیرد.
کنترل موقعیت نصب: یک سوراخ در ژاکت آبگرمکن تعبیه شده و یک کلاچ در مخزن جلوی آن که لامپ ترموستات قرار دارد قرار می گیرد.
کاربراتور گاز: کاربراتور برای کنترل میزان سوخت سفارش شده از ترموستات و همچنین روشن نگه داشتن شمع (پایلوت) مورد نیاز است.
ترموستات: دستگاهی است که زمان روشن و خاموش شدن سوخت و آبگرمکن را تنظیم می کند.
اجزای آبگرمکن مخزن
شکل 4 - اجزای بویلر

ویژگی های صفحه آبگرمکن گازی ایستاده آزاد

برای دوام بدنه مخزن یا آبگرمکن از ورق های گالوانیزه استفاده می شود. اما چرا ورق های گالوانیزه هستند؟
فولاد از آن دسته فلزاتی است که در معرض هوا و رطوبت به سرعت زنگ می زند و استحکام خود را از دست می دهد. به همین دلیل برای ساخت مخازن آبگرمکن نباید از ورق های فولادی بدون روکش استفاده کرد. در قطعات با مقاومت بالا در برابر خوردگی و از طرفی به دلیل تولید انبوه و فرآیند تولید نسبتا ساده، قطعات گالوانیزه با قیمت مناسبی هستند. ورق گالوانیزه همان ورق فولادی است که با یک لایه فلز (روی) روی سطح آن پوشانده شده است. فلز روی از دو طریق از فولاد محافظت می کند. این امر از تماس فولاد با عناصر خورنده مانند اکسیژن و رطوبت جلوگیری می کند و از خوردگی مخزن آبگرمکن از طریق حفاظت گالوانیکی در صورت خراش جلوگیری می کند.
برای ساخت ورق گالوانیزه دو روش غوطه وری سرد و گرم وجود دارد که روش گرم بهترین است. در این روش یک ورق فلز در حمام مذاب غوطه ور می شود.
بهترین انتخاب برای ساخت مخزن آبگرمکن، ورق گالوانیزه است. معمولاً از ورقی با ضخامت 3 یا 4 میلی متر استفاده می شود.
معمولاً برای ورق بدنه از ورق رنگ شده با روکش روغنی (نورد سرد) با رنگ الکترواستاتیک استفاده می شود. ورق های روغنی از کیفیت بالاتری برخوردار بوده و گزینه مناسبی برای استفاده به عنوان بدنه محسوب می شوند. به طور کلی ضخامت ورق بدنه دیگ حدود 0.7 میلی متر در نظر گرفته می شود.

منبع